Van schaamte naar zelfliefde
Hits: 398
Ik heb een diep verlangen om mezelf te uiten op de piano. Om dit te doen op mijn eigen, originele en creatieve manier en zo de vrijheid en speelsheid te voelen, die ik ook ervaar in zingen en leven.
Sinds kort volg ik daarom een 1 op 1 traject intuïtief pianospelen. Een prachtige reis waarin ik allerlei overtuigingen en gevoelens mag ontvangen.
Gisteren had ik contact met iemand die ook zo’n traject doet. Hij vertelde dat er ideeën zijn voor een gezamenlijke ontmoeting met de mensen die een 1 op 1 traject volgen. Hij keek er erg naar uit.
En daar gebeurde het!
Ik voelde een terugtrekkende en samentrekkende beweging in mijn lijf. In mijn hoofd ging het tekeer: ik weet niet of ik daar wel tussen pas, ben ik daar wel op mijn plek, zij zijn allemaal veel verder en veel beter, ik moet nog van alles leren, wat zullen ze wel niet van me denken. En onder al die overtuigingen... de kwetsbaarheid; mijn gevoel. Schaamte! Verdriet! En ook boosheid!
Allemaal liefdescadeaus voor mij om te ontvangen en te onderzoeken. Onvoorwaardelijk. Want alles wat ik denk en voel gaat ALTIJD over mezelf (nooit over de ander) en is altijd bedoeld om mij in verbinding te brengen met wie en wat ik ECHT ben: lief, groots, krachtig, origineel en eindeloos creatief. Bedoeld om me te leiden naar Liefde en het ZELF voelen van liefde: naar ZelfLiefde.
Mijn ego en verstand, die mij ogenschijnlijk tegenwerken met allerlei meningen en overtuigingen, zijn een uiting van mijn verlangen om mezelf hier neer te zetten in al mijn originaliteit en creativiteit. Hetzelfde geldt voor de gevoelens die ik ervaar. Niets daarvan hoeft weg. Alles mag ik ontvangen. Totaal!
Schaamte!
Liever schamen we ons niet, want het is zo kwetsbaar. Doe het toch maar wel, want schaamte is een verwijsbord van de ziel. Het vertelt je wie je ten diepste bent. Ik schaam me voor mijn pianospel en dat vertelt me dus juist dat ik een piano speler ben. Een expressionist met een verlangen om me ook op dit instrument op geheel eigen wijze te uiten, zonder verwachtingen over hoe het hoort of zou moeten. Schaamte is dus geen aanleiding om je terug te trekken of aan te passen, maar een uitnodiging om jezelf volledig te erkennen in je verlangen, originaliteit en eigenheid.
Verdriet!
De tranen liepen over mijn wangen. Zo verzachtend en geruststellend. Het opende mijn hart voor en naar mezelf. Naar mildheid en geloof in mezelf. Dat ik al helemaal goed ben, dat het niets hoeft te worden. Dat het al overvloed is. Wat ik ook doe en hoe ik het ook doe. Of ik nu vind dat ik goed speel of niet, of ik nu één toets aansla of een hele reeks, of ik nu vals zing of zuiver…ik ben lief en het is goed. In die mildheid en verzachting komt er altijd ruimte voor de flow en de creativiteit. Met als resultaat, vreugde en eindeloos genieten van mezelf en wat ik doe. Ik ben op mijn plek in en bij mijzelf!
Boosheid!
Een innerlijk vuur! Urgentie! Noodzaak! Een uitnodiging om te doen waarvoor ik hier ben gekomen. Dat ik mezelf potverdorie mag erkennen in al mijn originaliteit. Ik ben hier en ik ben gewenst! Dit is genoeg en totale overvloed. Daar hoef ik niet hard voor te werken of mezelf in te overschreeuwen.
‘Hard werken in het niet hard werken’, noemde ik het begin dit jaar tijdens een workshop. Daar deed ik deze innige belofte aan mezelf met datzelfde innerlijk vuur als ik gisteren voelde.
Het is aan mij en mij alleen. Niets buiten mij kan mij dit geven. Dit hangt niet af van geld, succes, werk, mensen om me heen, vriendschappen, mijn relatie. Ik mag het zelf voelen en vanuit daar bewegen. Keer op keer weer.
En zo verleg ik grenzen. Word ik ruimer, creatiever, authentieker, krachtiger en gevoeliger. Steeds weer gevoeliger. Voelen, voelen, voelen en daarin steeds meer toelaten. No easy way out. Elke keer weer kwetsbaar durven zijn om vanuit daar in mijn natuurlijke stroom te stappen. Al mijn liefde en verlangen onvoorwaardelijk geven. Zonder iets te hoeven bewijzen of ergens aan te hoeven voldoen.
Met als resultaat dat ik liefde, vreugde en overvloed ervaar in alles wat ik doe, hoe ik het ook doe. Door mijn verlangen te geven van binnenuit in plaats van iets te willen van buitenaf.
En het mooie is... ik zie het ook terug in ieder ander, wat hij of zij ook doet. In al die verschillende lichamen, identiteiten en uitingsvormen zijn wij ALTIJD verbonden. De wereld leeft in onszelf! Wij ZIJN de wereld.
Het onvoorwaardelijk geven van mijn vreugde, passie, verlangen en het ZELF voelen van mijn liefde, leidt tot wereldschokkende overvloed en vreugde. Zo belangrijk is het! Zo gewenst zijn wij!
Zo gewenst ben ik dus ook tijdens de gezamenlijke ontmoeting met mijn mede-pianisten. Want ik VOEL me gewenst in en door mezelf️