Ik ben hier
Hits: 198
Vorig jaar solliciteerde ik bij een koor naar de functie van dirigent. Ze zochten iemand die ervaring heeft met stembevrijding, dus vol enthousiasme sprong ik erin. Na een fijn gesprek, waar ik me ook weer bewust werd van een aantal overtuigingen, mocht ik in oktober een proefdirectie doen.
Heel leuk en spannend. Voor mij een mooie uitdaging om helemaal bij mezelf te blijven en de repetitie voor te bereiden zoals ik mijn dirigentschap invul. Op mijn eigen wijze, die verre van traditioneel is. Maar ja, wat is traditioneel. ‘Hoe het hoort’, is ook maar bedacht.
Ondanks dat is afwijken van de norm heel spannend en vereist moed. Het is ook ontzettend liefdevol, vreugdevol en bevrijdend. Wat altijd smaakt naar meer. En gelukkig! Hoe vaker je het doet, hoe makkelijker het wordt.
Helaas gooide Corona roet in het eten voor de proefdirectie. Deze werd tot twee keer toe uitgesteld. Maar wat in het vat zit, verzuurt niet. En nadat ik mijn teleurstelling over het eerste uitstel had doorvoeld, want ik was er helemaal klaar voor, kon ik zien dat dit uitstel me ook weer meer tijd gaf om de repetitie voor te bereiden. Het nog eigener te maken. Eigenheid ontwikkelen heeft, naast moed, ook geduld en tijd nodig.
Kortgeleden was er contact om de proefdirectie via Zoom te doen omdat er toch wel behoefte was aan een nieuwe dirigent en inspiratie. Ondanks dat ik dit spannend vond, mijn hart voelde kloppen, zei ik volmondig ja. De angst nodigde me uit om het op mijn manier te doen. En een online repetitie biedt daarvoor zeker mogelijkheden.
Het liep anders!
Vandaag een telefoontje. Omdat het koor dringend behoefte heeft aan een dirigent, heeft het bestuur besloten om zonder proefdirectie één van de kandidaten te kiezen als dirigent. De keuze was niet op mij gevallen.
In eerste instantie was ik verbaasd. Dit had ik totaal niet verwacht. De verleiding was groot om vervolgens mijn verstand de overhand te geven en een overtuiging te verzinnen als: dat is toch belachelijk, wat respectloos, ik verdien een kans, dit kan toch niet zomaar, blijkbaar is dit niet de plek voor mij, ik creëer het zelf, misschien wilde ik het zelf wel niet……
Maar ik heb mezelf beloofd om nog meer te voelen dan ik al doe. Dus ik voelde!
Een siddering door mijn lijf, mijn keel kneep samen, tranen brandden achter mijn ogen en ik voelde een drukkend gevoel op mijn borst. Ik nam er tijd voor om het door me heen te laten gaan. Ik trok me even terug en ontving mezelf. Het drukkende gevoel op mijn borst kwam en ging. En tussendoor was er opeens een gloeiende warmte, een oplaaiend vuur van passie en verlangen.
Ah! Hallo daar was ik weer! Verbonden met mezelf, mijn geloof in mezelf en mijn eigenheid. Mijn eigenheid die er altijd is, die rust in mij, en die ik altijd kan geven. In elke situatie en op elke plek. Onafhankelijk van wat er buiten mij gebeurt.
En het enige wat ik ervoor hoefde te doen om dit te ervaren, is mijn gevoel (teleurstelling en verdriet) ontvangen. Het gevoel dat door deze situatie werd aangeraakt. Als ik direct naar mijn hoofd was gegaan, had ik er een overtuiging van gemaakt.
Nu heb ik de emotie ontvangen en me op gevoelsniveau verbonden met de enige ware overtuiging over mezelf. Dat het goed is, dat het goedkomt, dat ik lief ben en genoeg, dat er niets is misgegaan en niets hoeft te worden opgelost.
Ik ervaar mezelf. Ik ben hier! Aanwezig om te geven. Gevoelig en open
