Het enige verhaal dat overblijft!

 

Jaren geleden, toen ik nog werkte als communicatie adviseur, had ik samen met mijn manager een gesprek met een interne opdrachtgever over onze samenwerking. Zowel de samenwerking als het gesprek verliepen niet heel vlotjes.

 

Opeens had ik een helder moment, een innerlijk weten over wat me te doen stond om één en ander open te breken. Ik zei, “Weet je je hebt gelijk, ik ben een senior adviseur en dan mag je dingen van me verwachten en ik zeg dat niet ik die dingen nu allemaal goed doe, maar weet dat ik er aan werk om jou op een volwaardige manier te kunnen ondersteunen.”

 

De toon van het gesprek veranderde direct. Doordat ik me kwetsbaar opstelde, gaf ik ook ruimte aan de ander om kwetsbaar te zijn. Opeens zei de manager tegenover mij, dat zij dingen ook anders had kunnen doen. We hebben het gesprek op een prettige manier afgerond en er veranderde ook iets in de samenwerking.

 

Na het gesprek zei ik tegen mijn manager, dat ik het stom vond dat ik me zo had opgesteld. Dat het voelde als een zwaktebod. Mijn manager gaf aan dat ze me nog nooit zo rustig, weloverwogen en krachtig had gezien. Ik had dat ook wel gevoeld, maar toch vond mijn hoofd er ook van alles van.

 

Je moet weten dat in mijn gezin van herkomst stevige discussies en elkaar woordelijk overtuigen heel normaal waren. Je gelijk halen voelde als een overwinning en stond gelijk aan een erkenning voor je bestaan. Mijn ‘ongelijk’ toegeven (buigen), hoe krachtig en functioneel ook, betekende voor mij uit verbinding gaan en voelde als een knieval, afgang en nederlaag.

Ik heb aan deze conditionering zeer sterke verbale en formulerende vaardigheden overgehouden die me zeker nog dienen. En het was dus ook een aangeleerde manier voor mij om verbinding met mezelf te voelen, mezelf te vervullen. Een omweg naar mijn oorspronkelijke natuur.

 

En wat is die natuur dan?

 

Die natuur is Liefde!

 

Onvoorwaardelijke, oordeelloze en altijd aanwezige liefde! Die ik ben en die ieder ander is. In elke vorm en gedrag.

 

Mijn pad van bewustwording en volwassenheid was tegelijkertijd ook de opening naar deze nieuwe rechtstreekse manier van verbinding met mezelf en de ander.

Volwassenheid en bewustwording gaan over op eigen benen staan. Je eigen last dragen en je eigen bestaansrecht invullen. Voelen en beseffen dat alles al in jou is. Zelf liefde voelen. Jezelf helemaal vullen met je eigen liefde. Er is bij niets of niemand iets te halen, behalve bij jezelf. Dat is de rechtstreekse route.

 

De laatste jaren neem ik steeds meer de rechtstreekse route naar verbinding en vervulling, maar de afgelopen tijd raakte ik me in een stroomversnelling ook bewust over manieren waarop ik nog de omweg neem. En als je denkt dat je klaar bent, popt er altijd nog wel iets op. Want ik, en wij allemaal, hebben zeer vernuftige manieren om de liefde buiten onszelf, via een omweg, te zoeken.

Deze manieren gaan zeker niet altijd via een ander mens. Het kan ook in de vorm van ziekte, geld, materie, dieren, een mening, oordeel, overtuigingen over jezelf etc. Je kunt het herkennen aan drama en verhalen. Over jezelf en/of de ander.

 

En dan is het belangrijk om aanwezig te blijven. Om al die gedachten, emoties, verhalen, patronen, gewoonten, gedragingen en conditioneringen totaal te ontvangen… in liefde. Je er niet mee identificeren, er niets in willen bewerkstelligen, niet willen oplossen of groter of kleiner maken. Alleen maar door je heen laten gaan en voelen.

Een oordeel over de ander brengt je ook altijd weer terug bij jezelf. Bij iets van jezelf wat je je nog niet bewust bent of wat je nog niet hebt ontvangen in de totale liefde die jij bent.

 

In die liefdevolle ruimte kan er een nieuwe manier van verbinding ontstaan, naar jezelf en naar de ander. De rechtstreekse route van Liefde.

 

Als je in liefde bij jezelf kunt zijn, met al je conditioneringen, emoties, patronen, gedachten, gewoonten en gedragingen, kun je ook in liefde bij (die van) de ander zijn. Wat hij of zij ook denkt, doet, vindt of zegt.

 

Als jij weet wie jij (altijd) bent, dan weet je ook wie de ander (altijd) is.

Dan maakt het niet meer uit wat jij of de ander wel of niet doet of heeft gedaan, wat jij of de ander wel of niet gelooft/vindt over jou, waar je woont of hoeveel geld je hebt. Dan zijn er voor jou geen voorwaarden aan hoe jij moet zijn en hoe een ander moet zijn om liefde te kunnen voelen. Jij bent zelf de ruimte waarin alles zich bevindt en afspeelt. En zo ben jij altijd welkom bij jezelf, en is de ander dat ook.

 

Als jij de liefde in jezelf voelt, dan ben je onafhankelijk! Vrij!

 

Leven zonder toestemming en liefde voelen zonder voorwaarden, aan jezelf of de ander. Wow!!!

 

Tijdens een familieopstelling twee weken terug, lag ik plat op de grond aan de voeten van mijn moeder. De situatie vroeg daarom. De begeleider gaf aan dat het een positie was waarin ik alleen maar in staat was om te nemen. Er was bij mij zo niets meer te halen voor het lot dat zich aan mij vastklampte.

 

Vanuit mijn hierboven beschreven conditionering zou ik deze positie kunnen ervaren als een knieval en een enorme afgang. Misschien had ik dit een aantal jaren terug ook wel niet willen doen, of in ieder geval niet met zoveel overgave als nu.

 

Nu ervoer ik het als het meest krachtige, liefdevolle, dienende, respectvolle, verbindende en bevrijdende wat ik kon doen. Ik ervoer overgave. Overgave aan mezelf. Overgave aan het leven en de liefde die ik zelf ben, en de ander ook is.

 

En dat is het enige wat ons te doen staat. Daarin zit alle verbinding. In de erkenning van jezelf ligt de erkenning van de ander en andersom.

 

Dan is er nog maar één verhaal dat overblijft:

 

Lieve jij (die ik ook ben),

 

Ik zie je

Ik hoor je

Ik ontvang je totaal

Ik herken mijzelf in jou

Ik neem je op in mijn hart

Ik maak een diepe buiging voor jouw bestaan

Dankjewel dat jij er bent

Ik ben hier, ik hou van jou!