Aanwezigheid maakt en laat ons vrij!

Dit gebeurt wel vaker, vooral in het weekend. Wij maken hier geen probleem van. Onze zoon is vrij en we laten hem ook graag vrij. Hij heeft een andere levensstijl en ritme dan wij. En dat is oké.

 

Natuurlijk zijn er wel grenzen. Zo hebben wij bijvoorbeeld een rookvrij huis en mag er bij ons in huis niet worden gerookt. Maar over het feit dat onze zoon rookt, hebben wij geen oordeel. En mocht ik dat wel hebben, bijvoorbeeld dat het ongezond is, dan richt ik de aandacht op mezelf en kijk ik wat voor ongezonde leefgewoonten ik er nog op nahoud.

 

Dit keer gebeurde er echter iets in mij. Het voelde anders. Het was doordeweeks en hij ging de avond ervoor alleen maar sporten.

 

Ik stuurde een bericht naar één van zijn beste vrienden, en ook naar diens ouders, of hij misschien daar was blijven slapen. Dat was niet het geval. Ik appte een dierbare vriendin of zij kon invoelen waar hij was. En ik zei ook tegen haar, “maar vooral moet ik voelen; mijn angst en verdriet. Alles ontvangen wat ik nu voel.”

 

Dat is steeds mijn werk in elke situatie. Aanwezig zijn! Alles in liefde ontvangen. Ervaren en voelen zonder uitsluiting en oordeel.

 

Volledig verantwoordelijkheid nemen voor alles wat er in mij is. Het door me heen laten stromen, zonder me er mee te identificeren, het te willen oplossen, fixen of healen. Wat in mij wordt aangeraakt is van en voor mij, en mij alleen, om te ontvangen, voelen en mee te dealen.

 

En zo liep ik ’s ochtends door het park, tijdens het uitlaten van onze hond. Vol gedachten over wat er wel of niet gebeurd kon zijn, zorgen, angst en verdriet. De tranen stroomden over mijn wangen. Ik liet het gebeuren en helemaal Zijn, wetende dat het vertrouwen en de geruststelling altijd in mij zelf zit en niet van buitenaf hoeft te komen.

 

En daar…….in dat diepe voelen, raakte ik een stevige bodem in mijzelf. Een innerlijk weten en een diep, diep vertrouwen dat het goed was. Hoe dan ook! Wat er nu wel of niet met mijn zoon was gebeurd. Ik voelde een diepe verbinding met mijn eigen bestaan en daarmee ook dat van hem, waar hij ook was, dood, levend, fysiek aanwezig of niet. Ik kan altijd leven! Onafhankelijk en vrij.

 

Ik stond op eigen benen en droeg mezelf in mijn volwassenheid. Volwassen zijn heeft niets te maken met leeftijd. Volwassenheid gaat over verantwoordelijkheid nemen voor alles wat er in jouw leven en bewustzijn verschijnt. Totale focus op jezelf en jouw ervaringen. Jezelf de belangrijkste persoon maken. Zelf vertrouwen hebben en zelf liefde voelen. En in die liefde komt alle liefde en verbinding mee.

 

Dan zijn we onafhankelijk en vrij van alles en iedereen om ons heen. En is alles en iedereen ook vrij van ons.

 

In die ruimte kan het leven vrij stromen en iedereen totaal Zijn. In onvoorwaardelijke Liefde en welke vorm of hoedanigheid dan ook. Er is geen hoe het hoort. Alles is verzonnen en alles is vrij!

 

In de middag kwam er een bericht van mijn zoon dat hij bij een (andere) vriend was blijven slapen. Het bericht was fijn, maar voor mijn geruststelling al niet meer nodig.

 

Toen mijn zoon ’s middags thuis kwam, benoemde hij dat ik contact had gezocht met zijn vriend en diens ouders. “Ja”, zei ik. “Ik maakte me zorgen. Maar weet je, daar hoef jij niets mee. Dat is mijn verantwoordelijkheid.”

 

Omdat ik die ochtend mijn eigen last al had gedragen door mijn emoties te voelen, waren deze woorden vrij van enig(e) onderliggend verwijt, schuld, emotie of last. Ik was aanwezig en hierin gaf ik ruimte en vrijheid.

 

Hij antwoordde: “Maar ja, zei hij, ik was ook vergeten om even door te geven dat ik ergens bleef slapen”.

 

En ook al was het voor mij totaal niet nodig dat hij dit zei, ik vond het wel bijzonder en mooi dát hij het zei. Dat hij de (mijn) ruimte voelde om kwetsbaar te zijn. Gewoon als een constatering, zonder gedoe of schuldgevoel.

 

Aanwezigheid geven is aanwezigheid ontvangen. Willen we iets anders ervaren (van onszelf of anderen), dan moeten wij iets anders doen. Wij zijn altijd zelf het instrument.

 

Alles in ons leven en de mensen die we ontmoeten zijn spiegels van ons binnenste! Spiegels die ons bewust maken. In feite zijn we één!! Eén en dezelfde!

 

Door acties en gedrag van anderen worden we steeds aangeraakt in dat wat we in onszelf nog mogen ontvangen, aankijken en doorvoelen. Elke keer weer opnieuw. Hoe pittig het ook is.

 

Zo kunnen wij steeds groeien in bewustwording en volwassenheid. Groeien in het voelen en ervaren van Liefde, onafhankelijk van elke situatie.

 

Iedereen in ons leven kan deze rol vervullen. En de mensen direct om ons heen, onze dierbaarste naasten, bieden ons vaak de grootste uitdagingen en mogelijkheid. Bij mij is dat in ieder geval wel zo. Zelfs bij mijn hond, die heerlijk eigenwijs is en ook heel graag zijn eigen gang gaat.

 

Lief van ze hè!