Samen klinken in eigenheid

 

Waarschijnlijk kun je dit prima volgen als je het zo leest en vind je het heel logisch. Het wordt pas echt interessant als we dit aan den lijve ondervinden. Kunnen we dan omgaan met alles wat dit met ons doet en begripvol, respectvol, oordeelloos en liefdevol naar de ander blijven? Zien dat de ander precies hetzelfde wil als wij, namelijk zichzelf zijn. Kunnen we de ander helemaal blijven zien in zijn eigenheid?

 

Het dagelijks leven geeft ons prima mogelijkheden om dit steeds te oefenen. Keer op keer weer. Ik zal hieronder een ervaring beschrijven die ik afgelopen week had.

 

Al een aantal weken werk ik aan een eigen lied (The Paradise inside). Een prachtig lied over de rijkdom, het paradijs, die we allen in onszelf dragen en hoe je daar bij komt. Ik schrijf de tekst, iemand anders maakt de muziek en helpt me met het opnemen en inzingen van lead en koortjes. Een proces van een aantal weken waarin je steeds stapjes zet.

 

Deze week werd dit pad opeens afgebroken. Degene die mij begeleidde, heeft de samenwerking opgezegd omdat hij niet de klik voelt die nodig is, ik te eigenwijs ben en hij me zo niet veel kan bijbrengen. Dit naar aanleiding van een vraag van mij of we een aantal dingen konden aanpassen zodat het beter paste bij hoe ik het had voorbereid.

 

Mijn antwoord aan deze persoon was:

“Je hebt gelijk! Bedankt voor alle tijd die je er in hebt gestoken. Bedankt voor je eerlijkheid, bedankt dat je uitkomt voor jezelf en jouw eigenheid. Ik wens je alle goeds“.

 

Tussen zijn bericht en mijn reactie heeft wat tijd gezeten. Voordat ik mijn antwoord schreef, heb ik innerlijk eerst een paar stappen doorlopen:

 

De eerste stap is voelen en ontvangen wat het bericht van de ander met mij deed. Daarbij is het belangrijk om twee dingen te weten:

⇒ Je kun alleen maar zelf ervaren. Wat de ander zegt over jou, gaat over de ander en is diegene zijn verantwoordelijkheid. Wat jij ervaart en voelt door wat de ander zegt, gaat over jou en is jouw verantwoordelijkheid.

⇒ Wat jij voelt en ervaart gaat niet over de situatie. Het gevoel was er al. De situatie raakt het alleen aan, maakt jou ergens bewust van. Bewust van iets dat je eerder niet hebt willen/kunnen ontvangen en gevoeld. Dat is fijn, want je krijgt dus opnieuw de kans om dit te doen. Om je licht er op te laten schijnen. In feite mag je de situatie en degene die dit aanraakt in jou dan ook dankbaar zijn.

 

In mij gingen er in een flits een aantal emoties door mij heen: schrik omdat ik dit niet direct had verwacht, teleurstelling want ik heb een groot verlangen om mijn lied te zingen en verdriet.

Verdriet dat mij vertelde dat ik me met mezelf mag verbinden. Dat ik mezelf mag geloven in mijn verlangen, mijn eigenheid. Ik ben er voor gaan zitten, heb de stilte in mezelf opgezocht (het hoeft niet altijd zingend) om het te laten stromen. Het kwam in golven. Heerlijk verruimend en bevrijdend!

 

Het bood ruimte voor stap 2. Het bracht me naar mijn hart, de plek van Liefde. De plek waar ik mezelf en de ander kan voelen en ervaren voor wie we werkelijk zijn.

 

Liefde oordeelt niet en omarmt alles. Liefde ziet dat er niets hoeft te worden opgelost. Dat alles één is en hetzelfde. In mijn hart kon ik dat voelen. Ontstond er ruimte voor liefde voor mezelf en de ander. Ontstond er vertrouwen in mijn eigenheid en daarmee die van de ander. Kon ik voelen dat het klopte. Dat we allebei hetzelfde willen, onszelf uiten en ons eigen ding doen. Dat het gaat over eigenwijsheid van mij en de ander.

 

Beiden gaven we eigenwijsheid in onze eigen vorm. Ik wilde graag mijn eigen wijsheid volgen en de ander wilde graag dat ik zijn wijsheid overnam. Bij mij gaat eigenwijsheid geven over faciliteren dat iemand anders zelf bij zijn eigen wijsheid komt, bij wat diegene alleen zelf weet. Bij degene die mij begeleidde gaat eigenwijsheid geven erover dat iemand leert wat hij weet/ graag wil bijbrengen, over doceren en instrueren. Twee uitersten op dezelfde schaal van eigenwijsheid.

 

Het één is niet beter dan de ander, het is gewoon eigen. Voor beiden is plek in deze wereld. Aan beiden is behoefte, anders zouden wij er niet zijn. Wij kunnen prima naast elkaar bestaan en ons eigen ding doen, ons uiten voor onszelf en ons eigen lied zingen. Maar niet met elkaar. Wij zullen elkaar niet tot grotere hoogten brengen. En dan is het tijd om afscheid te nemen.

 

Ja! Toen kon ik helemaal voelen dat het klopte dat dit pad eindigde. En tegelijkertijd de ander helemaal zien en erkennen in zijn eigenheid. Uit het oordeel stappen over goed of fout.

En dat is onze werkelijke taak! Onszelf en de ander zien in onze eigenheid en voor wie we werkelijk zijn. Dat we allemaal Liefde zijn. Liefde in onze eigen unieke uiting en vorm. Dat we onze eigenheid mogen uiten en leven en de ander vrij mogen laten om dat ook te doen.

 

Wat een leerzame ervaring weer. En ondertussen heb ik ook weer een stukje verdriet in mij ontvangen en laten stromen. Een win-win situatie toch?!

 

En mijn lied? Dat komt er wel. Feitelijk zing ik het al, want ik doe nu precies datgene wat ik in mijn lied beschrijf. Ik vind en geef mijn 'Paradise inside'.