De ooievaar

Een tijdje terug schoot ik in drama en verhaal in relatie tot iemand anders. Ik maakte wat er gebeurde persoonlijk. Zo gebruikte ik diegene voor mijn eigen vervulling. Om zo de liefde te kunnen voelen die ik ben.

Eind vorig jaar leerde ik hierover. Leerde ik hoe wij als mensen ons bestaansrecht voelen en onszelf verbinden met de Liefde die we zijn, door scheiding te maken. Door onszelf af te zetten tegen elkaar, het persoonlijk te maken en door drama en verhaal te maken. Het was een laatste stap in leren over Leven in Liefde, voorbij het mens zijn.

Sinds ik dit weet, zie ik de ontzettend slimme en vernuftige manieren die we hebben om ons te vervullen, bij mezelf en bij anderen. Ook ontvang ik oordeelloos de enorme liefde en kracht die erachter zit. Want dat is er altijd, in elk gedrag.

Via gedachten, oordelen, meningen over onszelf en anderen, via dieren, emoties, dingen, gebeurtenissen als ziekte, ruzie en oorlog, spullen en geld verbinden wij ons met onszelf en onze waarde. Verbinden wij ons, via een omweg, met ons bestaansrecht en de liefde die we zijn.

De rechtstreekse route is simpelweg liefde zien en voelen. Ons openen voor de liefde die we zijn, zonder drama en verhaal.

Drama en verhaal is niet slecht. Alles is vrij en het hoort ook bij ons mens zijn. Zoals gezegd brengt het ons in verbinding met onszelf, waardoor ook vaak helder wordt wat ons te doen staat in bepaalde situaties. Het is alleen wel een omweg en gedoe en kan dus ook rechtstreekser.

En nu was ik dus toch weer in drama en verhaal geschoten. Shit!

Na wat innerlijk onderzoek, omzwervingen en hulp/inzicht van buitenaf, heb ik mijn excuses aangeboden, want mijn gedrag was niet passend bij wat ik wens te ervaren en geven.

In de erkenning van mijn gedrag, zonder verder oordeel en gedoe, zit ook de ruimte en kracht. Ik was door deze ervaring weer bewuster over mezelf en mijn eigen gedrag en conditioneringen. Er vielen heel veel kwartjes en dat is toch waar bewustwording en persoonlijke ontwikkeling over gaat. Daarmee was het afgerond. Een cirkel gelopen, op naar de volgende cirkel (ervaring).

Toch?

Voor mijn verstand (ego) was het niet klaar. Dat ging nog even door en sloeg me links en rechts om de oren met allerlei verwijtende gedachten.

Alle keren dat het me was gelukt om in liefde aanwezig te blijven bij mezelf en de ander, deden er niet toe. Deze ervaring definieerde mij als niet lief. Overigens maken die keren dat het mij wel lukte mij ook niet extra lief, hoor. Er is geen lukken of mislukken. Alleen een ervaring. Wat we doen, zeggen of denken over onszelf of de ander definieert niet wie of wat we ten diepste zijn. Liefde. Het woordje 'niet' of 'extra' bestaat ook niet in de energie. Alles is Liefde in actie en Liefde in beweging.

Het verstand kan daar niet bij, snapt daar helemaal niets van en liet me dat weten ook:

Ik had het niet goed gedaan/gefaald, ik had beter moeten weten, ik moest beter/anders zijn, ik moet het goed doen, ik was een slecht mens, ik mocht er niet zijn.......blablablabla........ tetterdetetterdetetter.....

Hoe gek het ook klinkt.... ook dit is vervulling. Dit is hoe ik, via de omweg, de liefde voor mezelf herken. Hoe ik heb geleerd mezelf bestaansrecht te geven. Want als ik werkelijk vind dat ik er niet mocht zijn, dan zou ik er ook niet zoveel gedoe van maken

Dit was een uiting van liefde van en voor mezelf, in de vorm van strengheid en verwijt. Niet per se een comfortabele manier van vervulling, want het heeft invloed op mijn gestel, mijn lichaam en hoe ik mezelf en het leven ervaar.

Inmiddels ben ik wel getraind genoeg om er bij aanwezig te blijven, zonder me er helemaal in te verliezen. De afgelopen maanden heb ik dit dan ook regelmatig gedaan.

En opeens ontdekte ik een rode draad. Dit is wat ik steeds doe. Wat ik mezelf steeds vertel over mezelf. Elke keer hetzelfde saaie, zichzelf repeterende riedeltje en melodietje.

Ik zat lekker in mijn eigen drama en verhaal over en naar mezelf. De weg uit drama en verhaal gaat niet via iets willen fixen, willen dat het anders is, wegduwen, oplossen, bewijzen, overrulen of teniet doen. In plaats daarvan... Voel het, ervaar het, blijf erbij aanwezig en onderzoek het. Want waarom geloof je het of zou je het moeten geloven? Ook helpt het om jezelf onvoorwaardelijk te geven. Om datgene te geven wat je zelf wilt ervaren in een vorm die bij jou past (zingen, schrijven, dansen, koken, tekenen, tuinieren....)

Kort nadat dit alles was gebeurd, gingen we op vakantie in een gebied waar heel veel ooievaars zitten. Ik zag ze statig lopend door het weiland of hoog in hun nesten. Een prachtig gezicht!

Een ooievaar is een bijzonder krachtdier met mooie boodschappen (zoek maar eens op). Hoog boven alles (maar niet verheven) kijkt hij toe hoe anderen zich gedragen en heeft daar geen oordeel over. Net als God. Liefde/God weet dat alles liefde is en zegt altijd ja! Wat je je ook zegt, vindt of doet. Liefde zegt ja tegen Rutte, Hitler, Poetin, Zelensky, moordenaars, verkrachters. Zegt ja tegen jou en mij, ongeacht onze daden en doen. Liefde is zo ontzettend ruim en krachtig. Het is allesomvattend, onvoorwaardelijk en onpersoonlijk.

Kon ik dat nu ook aan mezelf geven, en daarmee ook aan jou? Kon ik ja zeggen tegen mijzelf en alles in mij?

Ik ga zingen, dacht ik. Ik ga 'ik hou van jou' zingen naar de ooievaar. Naar God/Liefde. Je zou het ook bidden kunnen noemen.

En daar stond ik voor de ooievaar en ik zong 'Ik hou van jou'. Het verdriet brandde in mijn keel en de tranen sprongen in mijn ogen.

"Tsja, maar nu zit ik toch weer in mijn eigen drama en omweg", dacht ik. In mijn eigen slachtofferschap. Het is alleen drama in een andere vorm, namelijk een emotie. Een emotie die me vertelt dat ik iets geloof over mezelf wat niet waar is.

Ik liep een paar stappen op het zandpad en keek naar mijn schoenen. En toen opeens kreeg ik een heldere ingeving. De ingeving/gedachte dat het eigenlijk heel raar is om te denken dat ik er niet mag zijn, want ik ben hier toch gewoon! Ik leef! Ik sta en loop hier op de aarde. Ik ben hier!

Ik deed een stap....nog één, en nog één. Met elke stap opende ik mezelf meer en meer voor de liefde die ik ben. Ik ervoer steeds meer kracht en zelfvertrouwen.

Opnieuw zong ik 'Ik hou van jou!' Maar dit zingen had een andere kwaliteit, dan mijn eerdere zingen. Het was krachtiger en dieper verbonden. Verbonden met alles en iedereen. Verbonden met allesomvattende en onvoorwaardelijke Liefde.

Ja, ik had hem weer gevonden! De rechtstreekse route naar Liefde! Vervulling van binnenuit, zonder scheiding, drama of verhaal. Hier had ik niets of niemand voor nodig. Het enige wat ik hoefde te doen, was aanwezig zijn bij alles in mij. Oordeelloos en onvoorwaardelijk aanwezig zijn bij mijn gedachten en emoties die me bewust maakten van mijn illusie over mezelf (en anderen), de illusie doorprikken door te onderzoeken en me zo simpelweg te openen voor de Liefde die ik ben en altijd al was.

Dit zingen was geven! Onvoorwaardelijk geven. De liefde vrij door me heen laten stromen. Ik opende mezelf als instrument voor God, voor Liefde. En dat is het ware bidden. Bidden is niet vragen, maar geven. Onvoorwaardelijk geven.

En daar liep en zong ik. In allesomvattende en onvoorwaardelijke Liefde.

Het maakte me niet meer uit wat ik wel of niet had gedaan, wat een ander van mij vond of over mij zei. Ik hoefde het ook niet meer te ontkennen, te bevechten of bestrijden. Want ik ben het! Ik ben het allemaal! Alles en iedereen. Er is niets meer te doen, behalen en te bewijzen. Ik viel samen met wie ik werkelijk ben: onvoorwaardelijke Liefde. Onafhankelijk en vrij.

De dagen daarna, en ook nu nog, zie ik alles in dit Licht. Alles is nog hetzelfde, maar ik ervaar het anders. Het bos, de bomen, de ooievaars, mensen, de regen..... Het is allemaal even prachtig, krachtig en liefdevol.

Ik ervaar mijn eigen Licht dat vrij en ongeremd mag stralen. Licht dat er altijd is. Als ik het maar toelaat en niet in de weg zit.

Ja! Ik ben hier! Ik straal!

Ik ben aanwezig in Liefde!

P.S. Gisteren geleerd...Als de partner van de ooievaar niet terugkomt tijdens het broeden, dan gooit de achtergebleven ooievaar na 3 dagen de eieren uit het nest. Het overleven van de volwassene gaat dan voor. Ook dat is liefde. Onvoorwaardelijk en oordeelloos.