De naakte waarheid!

Als ik een lied zing voor publiek, ben ik regelmatig heel zenuwachtig. Soms zelf zo zenuwachtig dat ik de noten er niet eens fatsoenlijk uit krijg.

 

De verleiding is dan groot om op zoek te gaan naar oplossingen en technieken waardoor ik meer controle krijg. Maar ik weet inmiddels heel goed dat die zenuwen ertoe doen. Dat ‘controle’ juist gaat over er naartoe gaan, in plaats van het uit de weg te gaan.

 

Die angst, want dat is het gewoon, is een uiting van een diepgewortelde overtuiging dat ik er niet mag zijn. Via het zingen probeer ik mijn bestaansrecht te voelen en verdienen. Want als ik daarin slaag, dan doe ik er toe. Dan heb ik het recht om hier te zijn. Dus ga ik hard werken en wil ik het doen zoals het hoort, in plaats van te vertrouwen op mijn eigenheid!

 

Dat is de naakte waarheid die ik elke keer weer opnieuw aankijk in mezelf en doorvoel. Diepgaand zelfonderzoek en bewustzijnswerk.

 

Diepzelfduiken!

 

Om hierdoor steeds weer uit te komen bij de enige ECHTE waarheid over onszelf: Liefde!

 

Want het is natuurlijk complete waanzin! Hoe haal ik het in mijn hoofd om te denken dat ik er niet mag zijn, terwijl ik er volop ben?! Steeds ruimer en onvoorwaardelijker ook. Maar in de onderstroom sluimert de overtuiging soms toch nog mee, o.a. hoorbaar in mijn zingen.

 

Omdat ik deze overtuiging zelf heb bedacht of ben gaan geloven, heb ik gelukkig ook zelf de sleutel in handen om hier uit te stappen of het te veranderen. De sleutel is voelen. In dit geval mijn angst…iedere keer weer. Kwetsbaar en open. Zonder iets te willen oplossen, controleren, vasthouden of weg te willen hebben. Liefdevol aanwezig blijven bij wat er is. Zonder oordeel. Elke siddering en ogenschijnlijk imperfecte noot, vreugdevol en als perfect ontvangen. Mezelf als perfect ontvangen.

In onze productie Koningskind zing ik ook een lied. Ook daar gebeurde vorig jaar tijdens repetities wat ik hierboven beschrijf. Mijn zenuwen waren hoorbaar en af en toe kreeg ik noten er niet uit. Een kwetsbaarheid die ik diep van binnen liever niet wilde en toch elke keer weer gebruikte als uitnodiging om de liefde te voelen in mezelf. Te genieten van wat ik deed, hoe ik het ook deed. Niets vinden en alles voelen.

 

Afgelopen zaterdag zong ik mijn lied voor het eerst voor de nieuwe cast, naar onze nieuwe hoofdrolspeelster. En ja! Ik was weer zenuwachtig (wel iets minder dan voorheen, het is altijd een proces). Maar ik bleef erbij. Ging niets uit de weg. En de noten kwamen er uit. Niet zoals ik in mijn hoofd had bedacht hoe ze er moesten zijn of hoe ik het ten volste kan als ik vrijuit zing. Maar ze waren er! En IK was er. In al mijn kwetsbaarheid. Totaal aanwezig!

 

Ondanks dat het er vooral om gaat hoe ik mijn eigen zingen ervaar en dat ik ervan geniet, deel ik hier ook de reacties die ik kreeg van mijn medespelers. Ze zeiden dat het mooi was. Heel puur.

 

Ja! Daar kan ik wat mee, want daar gaat het mij om. In alles! In mijn werk, mijn Zingen en Zijn. Dat het puur is en doorvoeld: Echt!

Dit gaat voorbij aan elk oordeel over mooi, lelijk, goed en slecht.

 

Hier gaat mijn eigenheid, mijn Eigen Wijs, over. Echtheid! Ik kom er elke keer weer bij terug. Dit lied wil ik zingen. Uit volle borst! En hoe dieper ik dit steeds kan voelen, vertrouwen en toelaten, hoe vrijer mijn lied mag klinken. In mij en ieder ander! Ook in Koningskind.

 

Ik diepzelfduik nog even door!

 

                                                                             Foto Jet Vos