De onschatbare waarde van liefde
Nu de Coronacrisis langer duurt, laaien ook de discussies over economie en geld op. Niet dat ze er nooit waren. De crisis vergroot uit wat er altijd al was. Zo is er verontwaardiging over het verhogen van het bonusplafond van een KLM topman en vindt de cultuursector dat ze er in vergelijking tot de landbouwsector en KLM maar karig van af komt.
Als ik daar met mijn hoofd naar kijk dan is de neiging groot om hier ook aan mee te doen en er iets van te vinden. Voor het hoofd gaat het over strijd, over verdeel en heers, over meer en minder of goed en fout. Ik kies ervoor om te kijken met mijn hart. Het te zien als liefde. Mensen te zien, allen unieke uitdrukkingen van het leven, die zich uit liefde voor zichzelf uiten. Het is liefde in vorm. Mijn hart maakt geen onderscheid, oordeelt niet en ziet het voor wat het is. Want is er nu werkelijk een verschil tussen een hogere bonus voor een KLM topman en de cultuursector die meer geld wil? Beiden gaan over lief zijn voor jezelf, jezelf iets willen geven. En ook over denken vanuit tekort. Over vergelijken en niet genoeg. Niet genoeg hebben en niet genoeg zijn. Mijn hart ziet en weet allang dat we genoeg hebben en genoeg zijn.
Mijn hart wijst me ook de weg naar binnen, naar de spiegel die me wordt voorgehouden. En uiteindelijk ook naar de weg naar buiten: dit blog. De zangeres in mij die haar liefdeslied zingt.
De weg naar binnen
Ik stel mezelf de vraag hoe zit het eigenlijk met mij en mijn afhankelijkheid van geld of andere materiële zaken? Welke waarde hecht ik daaraan? Wat heb ik werkelijk nodig? Ik leef volgens de uitgangspunten van een nieuwe wereld. Een wereld waarin je leeft vanuit jouw authentieke kracht, waarin je jezelf geeft van binnenuit. Een wereld waarin je weet dat de werkelijke waarde zit in jezelf geven en niet in geld. Geld op zich heeft helemaal geen waarde. Het is een stukje papier met een getal erop waar wij zelf een waarde aan toekennen. Zoals met alles dat buiten ons is.
Kan ik dat waarmaken? Ik doe mijn best. Ik laat geld niet in de weg staan om te geven wat ik te geven heb. Voor elke les of koorrepetitie die ik geef, voel ik dankbaarheid. Ongeacht wat ik ervoor krijg betaald. De grootte of behoud van mijn huis, de hoeveelheid geld of spullen die ik heb, wat anderen zeggen of doen is voor mij geen voorwaarde voor het ervaren van liefde, schoonheid, vrijheid of geluk. Ik ben hier zelf verantwoordelijk voor.
De laatste dagen word ik hierin weer dieper op mezelf teruggeworpen. Want ook in ons gezin zou de Coronacrisis zomaar stevige financiële gevolgen kunnen hebben. Het interessante is dat dit NU nog helemaal niet aan de orde is. Toch ging mijn hoofd er behoorlijk mee aan de haal en voelde ik het ongemak in mij groeien. Tijd om te focussen op mezelf. Mijn zorgen naar mijn hart brengen en mijn licht erop laten schijnen. Buiten in het gras, met mijn lieve, trouwe en harige bondgenoot Yoda aan mijn zij laat ik het er zijn. Ontvang ik het oordeelloos en voel wat het met me doet. Via een paar tranen langs mijn wangen kan het stromen en oplossen in vrijheid. En daar is de ruimte! De verbinding en de overvloed! Ik voel de wind door mijn haren, de zon op mijn wangen en lichtheid en vertrouwen maken zich van mij meester. Yoda ontvangt dankbaar de knuffel waarmee ik dit uit.
Ja! Voelen! Zijn met wat er is, opent de weg naar alles! Daar heb ik alleen mezelf voor nodig. Niets buiten mij kan dat voor me doen. Dat deel ik graag met je. Want jij kan dat ook!